Blog berichten van '2018' 'oktober'

De Zwitserse herders Theun en Joost zijn een imposante verschijning. Wit en groot. Ondanks dat de twee honden broers zijn, hebben ze ieder hun eigen handleiding. En juist die combinatie levert ‘gouden momenten’ op. Ook voor anderen. ‘Waar ik ook loop met Theun en Joost, overal worden we nagekeken of spreken mensen mij aan,’ vertelt baasje Roland Feenstra trots. ‘Toen wij zes jaar geleden een hond wilden, stelden we ons eerst de vraag “welke hond past er nu bij ons”, in plaats van “welke hond willen we”. Uit een online test kwam dat de Ierse wolfshond goed bij mij paste. Bij mijn vrouw Sascha was het de Belgische herder. Een combinatie, leverde de Zwitserse herder op. Een hond die je eigenlijk niet zo heel veel zit in Nederland.’ Extra hond ‘Theun was de eerste Zwitserse herder die bij ons kwam wonen. Later kwam Joost. Hij kwam uit een ander gezin, waar hij niet echt op z’n plek zat en ondertussen een rugzakje had gekregen. Hij had stress en huidproblemen.Theun en Joost zijn broers. Net op het moment dat wij toe waren aan een tweede hond, zocht hun fokker een nieuw thuis voor Joost. We spraken af dat we het samen zouden proberen. Nu na vier jaar genieten wij nog iedere dag van Joost.’ Vlinder en bouwvakker ‘Ondanks dat de twee uit hetzelfde nest komen, hebben ze hun eigen karakter. Buitenstaanders kunnen de twee heren maar moeilijk uit elkaar houden. Ik zou Theun omschrijven als een vlinder, zo noemen we hem ook weleens. Een atletische vlinder. Nieuwsgierig ‘fladdert’ hij van het ene naar het andere. Tijdens een wandeling kan ik hem gemakkelijk uit het zicht verliezen; in de problemen komt hij toch niet. Maar Joost is anders geaard. Lomp, stoer en groot. Als hij het met een hond aan de stok krijgt, gaat hij er bovenop zitten. Iets wat waarschijnlijk uit die eerste jaren komt. Vanwege zijn karakter noemen we hem de bouwvakker.’ Hond als spiegel ‘Mijn vrouw Sascha neemt de honden een aantal keer per week mee naar haar werk. Ze werkt met mensen met autisme en zet de honden daarvoor in als therapiehonden. Het is waanzinnig wat een hond teweeg kan brengen bij zulke mensen. Zo hielp Theun eens een meisje met autisme uit haar isolement. Ze leefde helemaal op. Honden zijn echt als een spiegel en helpen je om naar jezelf te kijken. Dat is niet alleen voor zulke mensen goed, maar ook voor ons als hondenbaasje.’ ‘De honden leerden mij bijvoorbeeld om eerst naar mezelf te kijken als één van de honden iets deed wat niet mocht. Vroeger kon ik nog wel eens geïrriteerd worden op de hond, maar ik zie nu vaak dat ik zelf degene was die het verkeerde voorbeeld gaf of niet consequent was.’ Gouden momenten in Italiaans water ‘Elk jaar gaan we met Theun en Joost zwemmen in een stuwmeer in Italië. De plek waar we al vele jaren met hen op vakantie gaan. Als ik het water in ga en mijn kerels roep, dan zwemmen ze vaak zo’n 250 meter met mij mee. Als ik zeg ‘we gaan weer terug’, dan draaien ze direct om. Dit zijn echt gouden momenten. Het voelt waanzinnig als er twee van die grote honden naast je zwemmen.’ Vanaf begin vers vlees ‘Ruim voordat Theun bij ons kwam wonen, zijn we ons gaan verdiepen in voeding. Brokken versus vers vlees. Een documentaire en de nodige literatuur gaf de doorslag; we kozen voor vers vlees. We kozen voor DARF omdat het biologisch is en DARF begonnen is vanuit eigen hondenbezit. Dat vonden we mooi. Het mooie is dat de fokker van Theun en Joost inmiddels ook overtuigd is van vers vlees voeren. Haar honden groeiden voorheen op met brok. Maar toen Joost bij haar terugkwam met een heleboel klachten, begon zij in goed overleg met een holistische dierenarts, ook met het voeren van vers vlees. Later is zij overgestapt op DARF. We voeren nu één keer per dag vers vlees. Theun 8,5 ons, omdat hij meer atletisch is. Joost is wat luier en krijgt 6,5 ons. Ze doen het er fantastisch op.’

DARF was lange tijd gewoon onze eigen manier van voeren. Niets meer en niets minder. Vers vlees kant-en-klaar in blokken en brokken. Gemaakt in onze eigen slagerij De Groene Weg. We maakten het puur voor onze eigen honden. Voornamelijk vanwege onze Belgische herder Caspar. We zouden wel kunnen zeggen dat DARF begon bíj Caspar. Caspar en DARF: het begin Onze Belgische herder Caspar was vrij mager. Het lukte ons niet om hem voller te krijgen met de brokken die we voerden. We kregen de tip om high energy voer te geven. Caspar reageerde daar niet goed op. Hij kreeg plekken rondom zijn bek die jeukten. Verschillende dierenarts bezoekjes en antibiotica later, liep Caspar nog steeds met jeuk. En wat doe je dan? Op de hondencursus in Almere hoorden we over het voeren van vers vlees. We kenden het nog niet en waren eerst wat sceptisch over de voordelen, vooral omdat nog niet veel mensen op deze manier voerden. Maar wie het niet probeert, weet ook niet of het werkt. Omdat we onze eigen slagerij hadden, was er vlees genoeg om het één en ander te proberen. Volgens het BARF-principe waar we ons in hadden verdiept. Onze eerste stukken vers vlees hondenvoer waren een feit. Puur voor onszelf Daar stonden we dan: met die stukken vlees. Voerden we dit zo aan onze honden? Gerda vond het het maar niets, vooral niet omdat we toen nog drie jonge kinderen hadden. Het moest dus kleiner. In onze eigen slagerij maakten we er kant-en klare blokken vlees (KVV) van. Puur omdat het zo veel makkelijker voeren was. Die eerste mix maakten we speciaal voor Caspar. Van eend, wilde gans, hert en kangoeroe én kreeg daarom ook de naam DARF Caspar (Compleet). In Nederland en daarbuiten Maar zoals je weet, bleef het niet bij deze ene mix. We zetten al onze honden over op vers vlees en merkten dat ze nog beter in hun vel gingen zitten. Op de hondencursus waren ze net zo enthousiast. Alle baasjes wilden ook een kvv op basis van het BARF-principe. Omdat de vraag heel groot was, besloten we DARF uit te breiden met nog meer kvv's. En die gingen niet alleen naar de hondencursus in Almere, maar ook naar de rest van Nederland, België en Duitsland. Zo bieden we niet alleen onze eigen honden, maar ook die van vele anderen het beste voer. Waanzinnig. We hadden nooit gedacht dat het zo zou lopen. Dat is het verhaal van DARF. Van Caspar. En van ons. Ton & Gerda

Berner Sennen honden zijn het helemaal voor Marion. Ze fokt ermee en helpt ‘moeilijke’ honden socialiseren. En dat fokken doet ze volgens haar eigen visie. ‘Ik fok met de nadruk op gezondheid en karakter.’

  Het was liefde op het allereerste gezicht toen Marion Berners zag. Al op haar twintigste besloot ze dat dit de honden werden waar ze oud mee wilde worden. Inmiddels heeft ze ze al ruim dertig jaar. Van pups tot complete roedels, met reuen en teven. ‘Ik ben helemaal weg van deze honden. Ze zijn slim, gevoelig en mooi.’

Achter de wagen aanlopen

‘Mijn man en ik kregen steeds vaker de vraag of we een hond met problemen konden opvangen. Het was duidelijk: we liepen achter de wagen aan. Als we echt iets wilden veranderen, moesten we het zelf gaan doen. En dus begonnen we zelf met fokken, kleinschalig. We leggen de nadruk op gezondheid en karakter. Want wat heb je aan een mooie hond als hij geen goed karakter heeft? Daarom begeleiden we kopers van een pup ook. Vooral tijdens de opvoeding.’

Een lach en traan

Op het moment lopen er drie ‘Berner Sennen dames’ rond bij Marion. Feline (6) en dochter Haika (3) zijn uit eigen fok. Pasjanah (4) is aangekocht, maar wel familie van Feline en Haika. ‘Het zijn schatten en ieder enorm verschillend. Feline slaapt, eet en wandelt graag. Pasjanah is juist de hele dag actief bezig en Haika dolt wat rond. Voor haar is het leven één groot feest. Het kenmerk wat ze allemaal hebben is zorgzaamheid. Hoe ze bijvoorbeeld een kitten aflebberen en hoe ze bij ons komen zitten als we er even doorheen zitten. Dat voelen ze heel goed aan.’

Wezens met gevoel

‘Honden voelen emoties niet alleen goed aan, maar hebben dat zelf ook. Dat vergeten mensen nog weleens. Zo was Feline drie maanden lang van stuk, omdat haar moeder was overleden. Ze maakte echt een rouwperiode door. Heel moeilijk om te zien. Een aantal jaar geleden was er nog zo’n moment. Eén van onze honden zag haar overleden moeder en kreeg letterlijk de tranen in haar ogen. Dat had ik echt nog nooit gezien. Ik besefte mij toen nog meer hoe complex honden zijn.’

Van ‘gevaarlijk’ naar lief

Nog regelmatig krijgt Marion de vraag of ze wil helpen met ‘gevaarlijke’ honden. ‘Ik hoor dan baasjes zeggen: “Hij is bang en onzeker” of “Hij is vals en grijpt. Misschien is het beter om hem in te laten slapen.” Wij zien dat het vaak misgaat in de opvoeding en dan raakt het vertrouwen zoek. Wij introduceren zo’n hond dan vaak in onze roedel, gewoon in huis. Zij corrigeren de hond. Het is soms een keer een snauw, maar het meeste is lichaamstaal. Zo gaaf! Omdat ik de baas ben van de roedel, heeft de ‘moeilijke’ hond ook snel ontzag voor mij. Als dat duidelijk is, ga ik met hem trainen. Mijn vuistregel is dan: Ongewenst gedrag moet je niet negeren, maar corrigeren. Je moet een grens aangeven. Vergeet het gewenste gedrag uiteraard niet te belonen, want dat is net zo belangrijk. Maar “nee is nee”; dat is één van de eerste dingen die ik honden leer. Duidelijkheid geeft nu eenmaal rust.’

Waarderen van de kleine dingen

‘De honden leren mij juist weer te genieten van de kleine dingen. Een aai over hun bol bijvoorbeeld. Dan zie je ze direct genieten. Hoe hun ogen iets samenknijpen en ze je vragend aankijken als je stopt. Zo van ‘ga door joh’. En dat zie ik ook bij het voeren. Ze genieten ervan. Ik voer ze drie keer per dag. Twee keer brok (op natuurlijke basis) en ‘s avonds vers vlees. Compleet kvv, met zo nu en dan alleen pens. En dat is smikkelen geblazen!’