Blog berichten van '2018' 'juli'

Hij doorkruist hectares bos, overmeestert meters sneeuw en beklimt de hoogste bergen om vermiste personen op te sporen. De 13-jarige border terrier Lloyd is een reddingshond in hart en nieren. In twee delen lopen wij mee met hem en zijn baasje Esther. Dit is deel 1.

“Zoek!” Lloyd schiet weg tussen de bomen. Het duurt niet lang voordat de spanning wordt verbroken door geblaf. Voor zijn baasje Esther betekent dat maar één ding: hij heeft wat gevonden. ‘Je ziet mensen vaak verrast opkijken als ik met Lloyd op locatie aankom. De kleinste reddingshond van de brigade. Een bijzondere uitzondering op het beeld dat mensen bij een reddingshond hebben.’

Door het vuur

De afgelopen jaren stond Lloyd samen met zijn baasje voor vele uitdagingen. ‘Ik sta nog steeds versteld van de bizar extreme dingen die we samen hebben gedaan,’ vertelt Esther trots. ‘We seilden ab, deden zoekacties in lawines, zochten tussen puin en wandelden 100 kilometer in Zweden. Lloyd laat het allemaal over zich heen komen en vertrouwt erop dat als ik iets van hem vraag, dat het dan wel goed zal komen. Dat vind ik ontzettend speciaal aan onze band. Hij gaat voor mij door het vuur, letterlijk. Net als ik dat voor hem zou doen.’

Voor iedere hond

Dat reddingswerk niet alleen voor grote honden is weggelegd, bewijst Lloyd wel. Beter zelfs nog: hij kan op plekken komen waar andere niet kunnen komen. Zo duikt hij moeiteloos tussen het puin, schiet hij als een raket onder omgevallen bomen door en wurmt hij zich tussen hekjes door als hij moet. ‘Lloyd een reddingshond? Lange tijd dacht ik dat dit niet mogelijk was, totdat we voor het eerst samen aan een training mee deden. Lloyd was nog maar een pup. Het was een hele leuke eerste training en ook Lloyd had het naar zijn zin. Dertien jaar later is hij dé verrassing van de reddingshondenbrigade.’ ‘Elke hond kan in principe in aanmerking komen voor het reddingswerk, maar je moet jezelf alleen even afvragen of het altijd zo’n goede combinatie is. Een chihuahua in het puin? Nee, niet echt. Lloyd daarentegen is dan wel klein, maar in actie is het gewoon een grote hond. Alleen dan in een klein jasje.’

‘Lloyd is een grote hond in een klein jasje’

Mee met de politie

Ondertussen heeft Lloyd alle mogelijke diploma’s boven zijn mand hangen. Van puinzoeken tot vlakterevieren (doorzoeken van een terrein). Regelmatig worden ze ook gevraagd om mee te helpen tijdens zoekacties van de politie. ‘Als een gebied zo groot is, helpen de reddingshonden van Zon de politie. Want hoe meer honden, hoe groter de kans dat we de vermiste persoon terugvinden. Uiteraard moeten de deelnemende honden wel aan strenge eisen voldoen. ‘Het moment dat Lloyd ‘zoek’ hoort is een mooi moment. Hij sprint weg, waarbij ik hem volg en tegelijkertijd navigeer. Daarvoor heb ik het gebied al in delen opgedeeld en de windrichting bepaald. Uiteindelijk moet ik ervoor zorgen dat we op elke plek in het gebied zijn geweest. En dan hangt de spanning in de lucht. Want wanneer laat hij van zich horen? Het is onbeschrijfelijk als hij vervolgens aanslaat en we een vermist persoon levend terugvinden. De reactie van Lloyd is fantastisch, maar de reactie van de familie doet het hem helemaal. Enorm ontroerend. Als we minder geluk hebben en Lloyd vindt iemand die niet meer leeft, kunnen we het lichaam toch aan de familie teruggeven. Dat is een heel onwerkelijk moment, maar zo kan de familie wel het hoofdstuk afsluiten. Vinden we geen lichaam, dan kunnen we uitsluiten dat er in dat gebied iemand was.’

De neus achterna

‘Met een zoekactie krijgt Lloyd altijd zijn reddingsvestje aan. Dat is ter herkenning, maar ook voor Lloyd het teken dat er werk aan de winkel is. Hij zoekt heel gericht naar de geur van mensen. Dit is bijvoorbeeld de geur van adem of zweet. De geur van overleden mensen is weer anders. Als hij zoekt, stopt hij alleen bij mensen die liggen, zitten of hangen. Lopende mensen rent hij voorbij. Het is daarom belangrijk dat ook ik scherp ben. Want de vermiste persoon kan ook zo maar in beweging zijn.’

Eén groot spel

‘Hoe gek het ook klinkt: voor Lloyd is dit reddingswerk gewoon één groot spel. Hij speurt voor een beloning. Zijn ‘sokkenbal’. Dit is een sok met daarin een tennisbal. Als hij een vermist persoon heeft gevonden, krijgt hij direct zijn sokkenbal. Daar mag hij een half uur lang alles mee doen wat hij wil. Vervolgens levert hij de bal in en geef ik hem een voertje.’ Hoewel het een spelletje is, blijft het een spel op hoog niveau. En daarvoor doet Esther er alles aan om Lloyd goed in zijn vel te laten zitten. ‘Ik voer daarom eens per week vers vlees. Dit bevat alles wat Lloyd nodig heeft en spoelt zijn maag en darmen. Belangrijk is dat dit altijd rustig gebeurd en dat ik de enige ben die hem voer. Tenslotte ben ik zijn alfa.’ Maar Lloyd is naast superhond ook gewoon een gezellig maatje, met gekke fratsen. Lees volgende week meer over die andere kant, in deel 2.

Hij doorkruist hectares bos, overmeestert meters sneeuw en beklimt de hoogste bergen om vermiste personen op te sporen. De 13-jarige border terrier Lloyd is een reddingshond. In twee delen lopen wij mee met hem en zijn baasje Esther. Dit is deel 2.

De wekker gaat. Als Esther de deur van de woonkamer opent, glipt Lloyd tussen haar benen door de gang in. Op de kokosmat bij de voordeur ploft hij neer, waar hij even flink door de kokosharen rolt. ‘Het is hét ochtendritueel van Lloyd, één van zijn bijzondere trekjes,’ lacht Esther. > Benieuwd naar wat Lloyd precies doet als reddingshond? Lees deel 1 hier

Eigen willetje

‘Lloyd doet misschien vele harten smelten, maar onderschat hem niet. Het is een stoere hond met echt een eigen willetje. En één die de grenzen opzoekt; niet voor niets is het een ‘border’ terrier. Ik houd ervan, maar het is wel belangrijk om vanaf dag één al consistent te zijn. Mag hij nu niet op de bank, dan mag hij dat morgen ook niet. Ik moet hem vaak overtuigen om iets te doen. Niet omdat hij lui is, maar omdat hij het zelf wil uitvogelen. Maar zodra hij de lol ervan inziet, is hij niet meer te stoppen.’

Klikken als beloning

‘Met Lloyd leerde ik een hele andere manier van belonen. Voorheen deed ik dat gewoon met mijn stem, maar nu gebruik ik de clickermethode. Als Lloyd iets goeds heeft gedaan, druk ik met mijn duim op het click-apparaatje en die laat een klik horen. Deze klik is de eerste beloning, daarna komt de fysieke beloning. Dit doe ik in plaats van een beloning met mijn stem, omdat deze vaak anders is. Honden horen het verschil namelijk erg goed. Ik vind het belangrijk dat de beloning altijd op dezelfde manier gebeurt, zodat Lloyd altijd begrijpt dat hij het goed heeft gedaan.’

Gekke gewoonte

En zo gaat het ook tijdens het reddingswerk. Maar daarna heeft Lloyd wel een hele bijzondere gewoonte. ‘Nadat ik hem beloond heb, krijgt hij zijn ‘sokkenbal’ (een tennisbal in een sok). Hij rent er het liefst mee rond, zodat hij iedereen kan laten zien dat hij zijn opdracht heeft voldaan. Zijn we in het bos? Dan rent hij naar het eerste beste plekje met mos en laat zich plat op zijn buik vallen. Als een een bezetene schuurt hij hier dan overheen, met zijn benen recht naar achteren. Een bijzondere, maar grappige gewoonte.’

Diep in het Zweedse landschap

De afgelopen 13 jaar maakten Lloyd en Esther van alles mee. Eén van die hoogtepunten was de trekkingstocht in Zweden. ‘We wandelden in vijf dagen 100 kilometer door het prachtige landschap van Zweden. Samen met mijn vrouw en haar tervuerense herder, ook een reddingshond. We sliepen met z’n allen in het wild in een driepersoonstent. Op pad droegen de honden hun eigen bagage, met daarin onder andere hun voer.’ ‘Omdat ze dagelijks grote prestaties leveren, is het belangrijk dat ze daar ook naar eten. We voeren ze daarom eens in de week vers vlees. Het vlees spoelt de maag en darmen goed. En zorgt voor een mooie vacht. Mooi van buiten en gezond en gelukkig van binnen dus, daar gaat het om.’ Benieuwd naar wat Lloyd precies doet als reddingshond? Lees hier deel 1.

Twintig honden in ‘huis’, het is nogal wat. Lotte de Muynck kan niet meer zonder. Ze is fokker, trainer en eigenaar van dierenspeciaalzaak Dogamientje in België. Een zaak vol vrolijke honden: één Weimaraner, drie Duitse Doggen en zestien teckels. Niet gek dat Lotte bijna 24/7 met ze in de weer is.

Zestien kleine viervoeters liggen snurkend rondom de bureaustoel van Lotte de Muynck. Het zijn haar Red Devils, die de hele dag door haar zaak dribbelen. Hoewel Lotte zich geen leven meer zonder haar maatjes kan voorstellen, was dat vroeger wel anders. ‘Wij hadden vroeger geen honden thuis. Als klein meisje wandelde ik daarom veel met de honden van de buren. Dat was fantastisch. Op mijn zeventiende kreeg ik toch mijn eerste hond, een Labrador. Toen ik een jaar later uit huis ging, nam ik de hond mee. Vanaf dat moment wilde ik geen dag meer zonder zijn.’

Liefde voor teckels

Lotte was zelfs zo gek van honden dat ze vrijwilliger werd bij een dierenasiel. ‘We hadden honden in alle soorten en maten en één voor één waren ze bijzonder. Zo ook Tiebe. Deze teckel had meteen een plekje in mijn hart veroverd en daarom adopteerde ik hem. Hij wende gelukkig snel, want in het begin was hij nogal verlegen. Toen hij jaren later overleed, zocht ik direct een nieuwe teckel. Helaas kon ik ze niet meer vinden in het asiel. Na lang zoeken vond ik uiteindelijk een teckel met stamboom.’

Nette opvoeding

Maar hoe leuk de honden van nature ook zijn, volgens Lotte hebben ze altijd een nette opvoeding nodig. ‘Veel mensen denken dat kleine honden geen cursus nodig hebben. “Ze zijn zo lekker handzaam of leuk voor op schoot of op de fiets. Die opvoeding komt vanzelf wel” hoor ik vaak. Ik zie juist dat het daardoor verwende of valse honden worden, van die echte duiveltjes die snauwen. En dat is jammer, want teckels zijn juist zulke leuke honden. Slim, een tikkeltje eigenwijs, stoer en best wel atletisch. Ik heb een speciaalzaak vol hondenspeeltjes en kluiven. Toch weten ze heel goed dat ze hier niet aan mogen komen. Natuurlijk is dat in het begin best lastig. Eén van mijn Duitse Doggen is 6 maanden oud. Regelmatig paradeert ze trots door de zaak met een pantoffel of een schoen. Ze pakt werkelijk alles wat ze niet mag pakken, maar ze sloopt niets. Ik zoek mij dan aan het einde van de dag rot naar mijn schoenen, wetend dat zij ze wel weer ergens heeft verstopt. Ik moet haar eigenlijk even leren ze ook weer te zoeken,’ lacht Lotte.  

Jerommeke en Jono

Ook haar twee Red Devils Jerommeke en Jono verdienen speciale aandacht. ‘Jerommeke is piepklein en weegt nog geen drie kilogram, maar heeft een gigantische borstkas. Al vanaf het moment dat hij geboren werd. Teckels staan altijd al een beetje trots met de borst vooruit, maar bij Jerommeke is het helemaal erg. Daarom heet hij Jerommeke, als uit Suske & Wiske.’ Maar Jerommeke is niet de enige met een bijzondere naam. ‘Jono heette Johnny toen we hem kochten van een Roemeense fokker. Maar ‘Johnny’ kan dus echt niet in België. Ik weet niet precies waar het vandaan komt, maar deze naam is hier een scheldwoord. “Johnny hier! Kom eens onder die auto vandaan.” Zie je het al voor je? Nee, dat werd dus Jono.’

Niet langer commercieel

Lotte is dagelijks druk bezig met voer. Als het niet voor haar eigen honden is, dan is het wel voor haar klanten. Vroeger was dat wel anders. ‘Ik gaf mijn honden brokken, heel makkelijk. Maar toen ik mijn huidige man op de hondenschool leerde kennen, kwam ik aanraking met het voeren van biologisch vlees. Ik moest daar eigenlijk niet zoveel van hebben, terwijl hij er juist van overtuigd was dat er niets beter is voor honden. Met dat in gedachte, probeerde ik het ook. Toen de vacht van mijn honden meer glans kreeg, was ik verkocht. Het leuke is dat ik hier regelmatig complimenten over krijg. Inmiddels zitten we alweer zes jaar op rauw vlees van DARF en is mijn afkeer voor biologisch vlees helemaal verdwenen.’

Met ‘Dogs Love It’ zet Maria Becht zich hard in voor het voeren van vers vlees. Zelf heeft ze zes honden thuis, vijf Dalmatiërs en een Cavalier King Charles. Een grote beestenboel die dagelijks zorgt voor een flinke dosis humor in huis.

“Puppy puuupppyy hier,” roept Maria. Een Dalmatiër pup kijkt op vanuit zijn mand in haar dierenspeciaalzaak Dogs Love It. Het zijn de eerste woorden waarmee Maria de opvoeding van haar honden begint. ‘Ik heb door de jaren heen met verschillende hondenrassen getraind. Belangrijk is om een pup direct te leren welke stem bij jou hoort, zodat hij deze gaat volgen. Mijn allereerste commando is dan ook altijd ‘hier’. Belangrijk is dat de pup met plezier komt. Dit stimuleer ik door hem uitbundig te belonen.’

Biertje apporteren

Maria vindt het fantastisch om met haar honden te werken. ‘Dat is één van de mooiste dingen om te doen met dieren. Ik fiets, wandel en volg gehoorzaamheid- en jaagtraining met mijn honden. En zelfs ook showtrainingen. Het is per hond verschillend wat ze leuk vinden. De één haalt heel graag een markeerapport op, terwijl de ander liever zijn neus gebruikt en een voorwerp zoekt. Maar van een stevige wandeling houden al haar Dalmatiers. Het is steeds weer erg leuk om erachter te komen waar je hond enthousiast van wordt. Zo vond een van mijn honden het fantastisch om een biertje te halen voor mijn man Robert. Vol trots kwam ze het blikje dan afleveren. Dat is toch geweldig?’

Geluksmoment

Dat Maria al veel bijzondere en grappige momenten beleefde met haar honden, is goed voor te stellen. ‘Ik weet nog goed dat mijn tas en portemonnee eens gestolen waren uit mijn auto, omdat ik hem per ongeluk niet op slot had gedaan. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, zo stom. Toen bedacht ik mij dat dieven vaak snel de waardevolle spullen pakken en de rest weggooien. Ik gaf mijn Dalmatiër Nikita het bevel te zoeken. “Zoek tasje van vrouwtje!” En echt waar, ze vond de tas met de portemonnee. Helaas was alles eruit. Dit was voor mij echt een bijzonder moment. Ik trainde haar veel in het apporteren en ik verstopte spullen die zij dan weer moest zoeken. Ik had alleen nooit gedacht dat ik het nog eens voor zoiets zou gebruiken.’

Lachende Dalmatiërs

Naast dat Maria’s honden graag met haar werken en wandelen, zijn het ook echte feestbeesten. ‘Mijn honden zijn ieder voor zich hele vrolijke en sociale honden. Mijn Dalmatiërs helemaal; kwispelend begroeten ze mij en laten ze hun tanden zien. Iets wat Dalmatiërs kunnen. Veel mensen vinden dat eng, maar het is gewoon lachen zoals wij mensen dat ook doen. Zonder mijn honden zou ik echt een ander mens zijn. Ik ben bijvoorbeeld stukken geduldiger geworden. Plus dat ik veel meer buiten kom. Met zes honden moet je wel, ook als je geen zin hebt. Toch kom ik elke keer vrolijk terug… dat effect hebben ze wel.’

Alles voor mijn honden

Drie jaar geleden overleed Nikita. Een verdrietig moment, want Nikita was een hele speciale hond voor Maria. ‘Nikita had vanaf de dag dat ik haar kreeg problemen. Ze was een genetische mismatch en had daardoor vele aangeboren afwijkingen. Maar liefst vier keer werd ze als pup geopereerd en later was ze als jonge hond zwaar allergisch. Echt heel zielig. Ze reageerde qua voeding op bijna niets goed, maar op vers vlees wel. Uiteindelijk ben ik zo bij DARF uitgekomen. Ondanks al haar gezondheidsproblemen werd Nikita toch ruim 12 jaar. En ook mijn Cavalier King Charles ‘Mara’ wordt binnenkort 14 jaar. Je hoort altijd zoveel verschillende verhalen over vlees voeren. Als ik terugkijk op de 25 jaar dat ik mijn honden vers vlees voer, ben ik blij dat ik dat ik de stap heb durven zetten naar deze manier van voeren. Het mooie was dat steeds meer hondeneigenaren om mij heen interesse kregen in die manier. Vanwege die grote vraag, ben ik in 2010 officieel DARF verkoper geworden in Enschede. En dat doe ik nu al ruim acht jaar met veel plezier.’